od daty postanowienia o zawieszeniu. Umorzenie jest obligatoryjne („sąd umarza”, a nie „może umorzyć”). Jednak dopiero brak jakiejkolwiek aktywności strony i jej zainteresowania losem zawieszonego postępowania uzasadnia umorzenie go na podstawie art. 182 § 1 (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada Witam, i proszę o informację, czy zażalenie na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej skierowane - zgodnie z pouczeniem zawartym w tymże postanowieniu - do prokuratora Prokuratury Okręgowej może być przez prokuratora rejonowego (tego, którego postanowienie podlega zażaleniu) skierowane do Sądu Grockiego przy Sądzie Rejonowym na terenie działania Prokuratury Rejonowej Z kolei od postanowienia sądu drugiej instancji o ustaleniu planu spłaty wierzycieli albo umorzeniu zobowiązań upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli przysługuje skarga kasacyjna. Zgodnie z przepisami KPC Skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia Zażalenie wnosi się do sądu rejonowego właściwego dla prokuratury, która prowadzi postępowanie przygotowawcze. Termin wynosi siedem dni od daty ogłoszenia postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia – od daty doręczenia. od postanowienia Sądu Rejonowego w Kielcach. z dnia 4 lutego 2016 r. sygn. akt III RNs 2499/15. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie, znieść w całości postępowanie przed Sądem Rejonowym w Kielcach i przekazać sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego. II Ca 260/16 W myśl art. 394 § 1 k.p.c. środek zaskarżenia, jakim jest zażalenie, przysługuje tylko na postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia sądu pierwszej instancji i zarządzenia przewodniczącego enumeratywnie wymienione w pkt l-12 tego przepisu. Wyjaśnienia wymaga, iż . Kamil B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Izby Celnej w W. kwoty ponad 4,9 tys. zł. Sąd Rejonowy w W. obciążył stronę pozwaną kosztami procesu w całości, a szczegółowe ich wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu. Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania wydał asesor Sądu Rejonowego w W. Pozwany wniósł zażalenie na powyższe postanowienie. Sąd Okręgowy przy rozpoznawaniu zażalenia dostrzegł zagadnienie prawne budzące poważną wątpliwość, a mianowicie: „Czy od orzeczenia asesora sądowego, który w okresie przed powierzeniem obowiązków sędziego w trybie przewidzianym w art. 106i § 7 i 8 PrUSP – na podstawie art. 106i § 10 w zw. z art. 2 ust. 2a PrUSP wykonuje zadania z zakresu ochrony prawnej, inne niż wymiar sprawiedliwości wskazane w art. 2 § 2 PrUSP przysługuje na podstawie art. 394 § 1 KPC zażalenie do sądu II instancji czy też skarga, o której mowa w art. 39822 § 1 KPC?”. W uzasadnieniu wskazano, że zadania z zakresu wymiaru sprawiedliwości asesorzy sądowi mogą wykonywać dopiero po powierzeniu im pełnienia obowiązków sędziego w trybie przewidzianym w art. 106i § 7 i 8 PrUSP, czyli po uzyskaniu tzw. votum. Asesor sądowy do czasu upływu miesięcznego terminu na złożenie sprzeciwu przez Krajową Radę Sądownictwa albo uchylenia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa wyrażającej sprzeciw, wykonuje wyłącznie zadania z zakresu ochrony prawnej, inne niż wymiar sprawiedliwości, które należą do obowiązków referendarzy sądowych i starszych referendarzy sądowych. Jak wskazano w uzasadnieniu pytania prawnego, ustawy procesowe nie uzależniły orzeczenia od rodzaju sprawy – z zakresu wymiaru sprawiedliwości i z zakresu ochrony prawnej, lecz od kryterium podmiotowego – orzeczenia referendarzy sądowych oraz orzeczenia sądu. W myśl art. 394 § 1 KPC na postanowienia sądu I instancji kończące postępowanie w sprawie oraz postanowienia wymienione w pkt 1–12 tego przepisu przysługuje zażalenie do sądu II instancji. Zgodnie zaś z art. 39822 § 1 KPC na orzeczenia referendarza sądowego, co do istoty sprawy, oraz na orzeczenia kończące postępowanie, jak również na orzeczenia, o których mowa w art. 394 § 1 pkt 1, 2, 4 i 5–9, przysługuje skarga, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Na gruncie ustaw procesowych nie ma miejsca na trzeci rodzaj orzeczenia. Zdaniem Sądu Okręgowego można przyjąć, że orzeczenia wydawane przez asesorów sądowych, którym nie powierzono obowiązków sędziego, należy traktować jak orzeczenia referendarzy sądowych, co oznacza wprost, że w miejsce środków odwoławczych (apelacji, zażalenia) przysługuje na nie skarga. Do wniosku takiego prowadzi przyjęcie, że zażalenie jako środek zaskarżenia przysługuje tylko wówczas, gdy decyzja została podjęta w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości, a te zadania wykonują wyłącznie sędziowie oraz asesorzy sądowi – ale od momentu, w którym następuje powierzenie im obowiązków sędziego. Przy takiej wykładni zakresu zadań wykonywanych przez asesora sądowego, których datą graniczną są zdarzenia określone w art. 106i § 8 PrUSP, można uznać, że do czasu rozpoczęcia wykonywania zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości od decyzji podejmowanych przez asesora sądowego w ramach zadań z zakresu ochrony prawnej, innych niż wymiar sprawiedliwości, właściwy środek zaskarżenia stanowi skarga na orzeczenie referendarza sądowego na podstawie art. 39822 § 1 KPC. Uzasadnione może być również stanowisko, zgodnie z którym orzeczenia wydawane przez asesorów sądowych, którym nie powierzono obowiązków sędziego, należy traktować jak orzeczenia sądu, co oznacza wprost, że przysługującymi od nich środkami odwoławczymi są zażalenia i apelacje lub inne środki przewidziane przez ustawy procesowe (np. sprzeciw od nakazu zapłaty). Żaden z przepisów PrUSP dotyczących asesorów sądowych nie odwołuje się do regulacji dotyczących referendarzy sądowych. Sąd może wydawać orzeczenia zarówno w zakresie wymiaru sprawiedliwości, jak i ochrony prawnej. W składzie sądu może brać udział zarówno sędzia, jak i asesor sądowy. Skoro asesor sądowy nie jest referendarzem, to może orzekać wyłącznie jako członek składu sądu – w sprawach, w których zgodnie z art. 2 § 1a lub zgodnie z art. 2 § 2a PrUSP ma prawo orzekać, a zatem przed uzyskaniem votum – tylko w sprawach z zakresu ochrony prawnej. Sąd zaznaczył, że zgodnie z ustawami procesowymi od orzeczenia sądu przysługują inne środki odwoławcze niż od orzeczenia referendarza sądowego, niezależnie od tego, czy orzeczenie wydał sędzia, czy asesor sądowy. Sąd Najwyższy wskazał, że rodzaj środka zaskarżenia od orzeczenia z zakresu ochrony prawnej nie zależy od przedmiotu rozstrzygnięcia, ale od organu, który to orzeczenie wydał. Jeżeli orzeczenie takie (np. w przedmiocie kosztów procesu) wydał sąd, to zgodnie z art. 394 § 1 KPC przysługuje na nie zażalenie do sądu II instancji, a jeżeli wydał je referendarz sądowy – skarga do sądu, w którym wydano to orzeczenie (art. 39822 § 1 KPC). Sąd Najwyższy uznał, że z wykładni art. 39822 i 39823 KPC nie wynikają jakiekolwiek racje dla poszerzenia podmiotowego (o orzeczenia wydawane przez asesora sądowego przed uzyskaniem votum ) zakresu zaskarżalności orzeczeń skargą na orzeczenie referendarza sądowego. Asesor sądowy przed powierzeniem mu czynności sędziego nie traci swojego statusu i nie staje się „dublerem kompetencyjnym” referendarza sądowego, bo inna jest jego pozycja ustrojowa, a żaden przepis nie wyposaża go w tym okresie w kompetencje referendarza. W związku z tym orzeczenia wydawane przez asesora sądowego w okresie przed uzyskaniem votum ) będące realizacją zadań z zakresu ochrony prawnej nie mogą być traktowane jak orzeczenia referendarza sądowego. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że skoro asesor sądowy, także w okresie przed powierzeniem mu pełnienia obowiązków sędziego, nie jest referendarzem i brakuje jakiegokolwiek upoważnienia kompetencyjnego do takiego traktowania zadań wykonywanych przez niego w tym okresie, to może orzekać wyłącznie jako członek składu sądu – w sprawach, w których zgodnie z art. 2 § 1a lub zgodnie z art. 2 § 2a PrUSP ma prawo orzekać, a zatem przed uzyskaniem votum – tylko w sprawach z zakresu ochrony prawnej. Orzeczenia wydane w tych sprawach są zatem postanowieniami sądu, na które przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji (art. 394 § 1 KPC). Za takim stanowiskiem przemawia również wykładnia celowościowa przepisów stanowiących o kompetencjach asesorów sądowych. Niepożądane ustrojowo i proceduralnie byłoby wprowadzenie różnych środków odwoławczych od orzeczeń, które wydaje asesor sądowy jako organ wykonujący zadania z zakresu ochrony prawnej, czy też już jako członek składu orzekającego sądu po uzyskaniu votum. Wpływałoby to bowiem na brak przejrzystości procedur odwoławczych w sprawach, w których orzeka asesor sądowy. Od zażalenia na postanowienie w przedmiocie sprostowania albo odmowy sprostowania orzeczenia pobiera się opłatę określoną w art. 19 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 13 KSCU. Takie stanowi zajął SN w uchwale z r. (III CZP 86/19), rozpoznając zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Apelacyjny: „Czy zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku o sprostowanie orzeczenia podlega opłacie podstawowej w wysokości 30 zł wynikającej z art. 14 ust. 1 KSCU, czy też opłacie stosunkowej obliczonej w oparciu o art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 tej ustawy?” Stan faktyczny Pozwana spółka w sprawie o zapłatę kwoty zł, złożyła zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego dotyczące sprostowania wyroku tego Sądu, uiszczając opłatę podstawową od zażalenia w kwocie 30 zł. Przewodniczący zarządzeniem ustalił opłatę od zażalenia na kwotę 905 zł i wezwał pozwaną do uzupełnienia opłaty przez uiszczenie kwoty 875 zł. W motywach zarządzenia stwierdził, że od zażalenia pobiera się opłatę stosunkową na podstawie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Piąta część opłaty stosunkowej od zażalenia wynosi 905 zł, co uzasadniało wezwanie skarżącej do uzupełnienia brakującej opłaty. Sąd Apelacyjny powziął wątpliwości, przedstawione w pytaniu prawnym do Sądu Najwyższego. Prawo i postępowanie cywilne – najczęściej wybierane moduły w Systemie Legalis Sprawdź Stanowisko SN – nowelizacja KPC Postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego zostało wydane r., a r. weszła w życie nowelizacja postępowania cywilnego. SN w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedmiotowości postępowania zażaleniowego. Przepis art. 394 § 1 pkt 8 KPC, w myśl którego na sprostowanie lub wykładnię orzeczenia albo ich odmowę przysługiwało zażalenie do sądu drugiej instancji, został r. zastąpiony przez art. 3941a§ 1 pkt 8 KPC, który wprowadza w tym zakresie zażalenie do innego składu sądu pierwszej instancji. Nie dezaktualizuje to jednak przedstawionego przez Sąd Apelacyjny zagadnienia prawnego, skoro zażalenie na drugie postanowienie o sprostowaniu zostało wniesione r., a zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. do rozpoznania środków odwoławczych wniesionych i nierozpoznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu dotychczasowym. Przyjąć zatem należy, że mimo zniesienia zażalenia dewolutywnego na sprostowanie (odmowę sprostowania) orzeczenia sądu pierwszej instancji nadal mają zastosowanie przepisy prawa procesowego obowiązujące przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Właściwym do jego rozpoznania pozostaje zatem sąd drugiej instancji, który aktualnie stoi przed zagadnieniem powstałym przy rozpoznawaniu innego zażalenia na zarządzenie przewodniczącego nakładające na pozwaną obowiązek uiszczenia opłaty sądowej. W stanie prawnym obowiązującym przed r. w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że od zarządzenia takiego, jako dotyczącego „wymiaru opłaty” (art. 394 § 1 pkt 9 KPC) przysługuje zażalenie. Po wejściu w życie ustawy nowelizującej art. 394 § 1 pkt 9 KPC został jednak uchylony, a zażalenie w tym zakresie nie zostało przewidziane ani w art. 394 § 1 pkt 6 KPC, ani w art. 3941a KPC regulujących obecnie zażalenia na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie opłat i kosztów. Strona ma natomiast możliwość kwestionowania wysokości nałożonej na nią opłaty w ramach zaskarżenia rozstrzygnięcia o zwrocie (odrzuceniu) pisma. Skoro jednak zażalenie zostało wniesione i nierozpoznane przed r., zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. powinno być rozpoznane przez sąd drugiej instancji z zastosowaniem przepisów dotychczasowych. Na podstawie ustawy nowelizującej z r. zmianie uległ także objęty zagadnieniem prawnym art. 13 KSCU. Przed nowelizacją w sprawach o prawa majątkowe pobierana była opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia). Od r. (art. 17 pkt 1 ustawy nowelizującej z r.) jeżeli wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) nie przewyższa zł pobierana jest opłata stała według stawek widełkowych (art. 13 ust. 1 KSCU), a po przekroczeniu tej granicy opłata stosunkowa wynosząca 5% tej wartości. Zmiana ta nie ma jednak istotnego znaczenia dla odpowiedzi na przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne. Nie dotyczy ono bowiem kwestii, czy – w razie zastosowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU – przysługującą od zażalenia piątą część opłaty liczy się od opłaty stosunkowej czy stałej. Nie budzi ona wątpliwości, ponieważ o charakterze opłaty od zażalenia pośrednio decyduje art. 13 KSCU, z którego wprost wynika, czy opłata ma charakter stały czy stosunkowy. Zagadnienie prawne pozostaje zatem aktualne niezależnie od tego, czy chodzi o jedną piątą opłaty stosunkowej (art. 13 ust. 1 KSCU w brzmieniu przed r., art. 13 ust. 2 KSCU obowiązujący obecnie), czy też o jedną piątą opłaty stałej (art. 13 ust. 1 KSCU obowiązujący obecnie). Stanowisko SN – meritum Przepis art. 13 ust. 1 KSCU stanowi, że opłacie podlega pismo, jeżeli przepis ustawy przewiduje jego pobranie, a art. 3 ust. 2 pkt 2 KSCU precyzuje, że opłacie podlega między innymi zażalenie. Zwolnienie z opłaty musi wynikać wprost z określonych przepisów KSCU. W tej kategorii spraw nie znajduje się zażalenie na postanowienie w przedmiocie sprostowania orzeczenia. Wysokość opłaty od zażalenia w postępowaniu cywilnym reguluje art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU, zgodnie z którym opłata od zażalenia wynosi piątą część opłaty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jest to przepis ogólny regulujący wysokość opłaty od wszystkich zażaleń przewidzianych w KPC. Żaden przepis szczególny nie reguluje odmiennie wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia za wyjątkiem art. 23 pkt 2 KSCU, który dotyczy między innymi zażaleń w sprawie, w której postępowanie nieprocesowe zostało wszczęte z urzędu. Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU jest art. 22 KSCU. Przyjęty przez ustawodawcę w art. 22 KSCU katalog zażaleń od których pobierana jest niewygórowana opłata stała w kwocie 100 zł (40 zł w stanie prawnym przed r.) wskazuje, że są to zażalenia które w większości dotyczą spraw porządkowych oraz praw i obowiązków podmiotów nie będących stronami postępowania. Zażalenie na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia nie zostało jednak objęte tę regulacją, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ustawodawca nie uznał za uzasadnione wyłączania zażaleń na tego rodzaju orzeczenia z ogólnego uregulowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 KSCU opłatę podstawową w kwocie 30 zł pobiera się w sprawach, w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej. Artykuł 19 ust. 3 pkt 2 KSCU przewiduje jednak, że piątą część opłaty pobiera się od zażalenia, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Artykuł 14 ust. 1 KSCU nie może być zatem zastosowany wprost do opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu (odmowie sprostowania) orzeczenia, skoro jednoznacznie z niego wynika, że opłatę podstawową pobiera się w sprawach „w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, podstawowej lub tymczasowej”, a art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU stanowi, że od zażalenia pobiera się piątą część opłaty (w obecnym stanie prawnym – stałej lub stosunkowej). Nie ma też podstaw do stosowania go w drodze analogii, skoro nie istnieje w tym zakresie luka w prawie, a badana sytuacja jest jednoznacznie uregulowana w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Dla przyjęcia, że do zażaleń w kwestiach incydentalnych przysługuje opłata podstawowa zgodnie z art. 14 ust. 1 KSCU trzeba byłoby uznać, że zażalenia incydentalne nie podlegają hipotezie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Inaczej rzecz ujmując należałoby przyjąć, że wymienione w art. 14 ust. 1 KSCU pojęcie sprawy, w której przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej, obejmuje także postępowanie incydentalne prowadzone na skutek zażalenia na postanowienia wydawane z urzędu lub na skutek rozpoznania wniosku, który nie podlega jakiejkolwiek opłacie. Przeczy temu jednak jednoznacznie nie tylko wykładnia językowa, ale i systemowa – gdyby tak było, zbędny byłby art. 22 KSCU, który określa od jakich zażaleń incydentalnych przysługuje opłata stała w kwocie 100 zł. Do przeciwnych wniosków nie prowadzi wykładnia funkcjonalna. Postanowienie co do sprostowania orzeczenia jest z reguły wydawane z urzędu (art. 350 § 1 i 3 KPC), ale postępowanie w tym przedmiocie może być zainicjowane również na wniosek strony, który nie podlega opłacie (art. 3 ust. 1 KSCU). Ma to swoje uzasadnienie w tym, że założeniem instytucji sprostowania jest doprowadzenie treści orzeczenia do prawidłowego brzmienia zamieszczonych w nim sformułowań wywołanych niedokładnościami, błędami pisarskimi, rachunkowymi lub innymi oczywistymi omyłkami wywołanymi w założeniu przez sąd. Sprzeczne z istotą tej instytucji byłoby zatem żądanie opłaty za wyeliminowanie popełnionych przez skład orzekający oczywistych omyłek w orzeczeniach. Sąd Najwyższy wskazał, że odróżnienia przy tym wymaga złożenie nie podlegającego opłacie wniosku o sprostowanie orzeczenia mającego prowadzić do wyeliminowania oczywistych omyłek w jego treści, od złożenia zażalenia na orzeczenie o sprostowaniu (odmowie sprostowania), które zawsze pociąga za sobą określone koszty i wiąże się ze zwiększonym nakładem pracy sądu. W postępowaniu zażaleniowym strona zmierza do ukształtowania treści orzeczenia w wyniku sprostowania w sposób odpowiadający jej interesom procesowym. Odmienne stanowisko SN W omawianym orzeczeniu SN wskazał, że nie zasługuje na podzielenie stanowisko przeciwne wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z r., III CZP 39/10 i zaaprobowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z r., I CZ 66/10, w którym analizowano zbliżone zagadnienie dotyczące wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o odmowie sporządzenia uzasadnienia wyroku i doręczenia wyroku z uzasadnieniem i przyjęto, że pobiera się od niego opłatę podstawową. Zagadnienie, które było przedmiotem badania Sądu Najwyższego, jest bardzo praktycznym problemem wielu profesjonalnych pełnomocników – zwłaszcza, że orzecznictwo Sądu Najwyższego nie było do tej pory jednolite. Omawiane orzeczenie te wątpliwości ma wyeliminować. SN opowiedział się bowiem wprost, że zażalenie podlega 1/5 opłaty stosunkowej, o ile przepis KSCU wyraźnie nie wskazuje na inny sposób ustalenia opłaty. Wyjątek od zasady uiszczania opłaty musi być jednoznacznie skonstruowany. Wszystkie aktualności po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Przetestuj. Sprawdź prawnik 27 stycznia 2012 Zażalenie od postanowienia Sądu Rejonowego Wzór zażalenia od postanowienia Sądu Rejonowego. Treść płatna Dostęp do pełnej treści wymaga wykupienia dostępu Usługa dostępna w sieciach T-Mobile, Orange, Plus GSM, Play, Heyah, Sami Swoi Serwis SMS obsługiwany przez W przypadku problemów z dostępem: zgłoś reklamację Ocena: 3,23 Zgodnie z kodeksem postępowania cywilnego w każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny można żądać udzielenia zabezpieczenia. Uprawnionym do żądania udzielenia zabezpieczenia jest każda strona lub uczestnik postępowania jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia. Interes prawny występuje gdy brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie. Można żądać zabezpieczenia zarówno roszczeń pieniężnych jak i niepieniężnych. Zabezpieczenia udziela się na wniosek. Może być udzielone także z urzędu (gdy postępowanie może być wszczęte z urzędu). Na postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie zabezpieczenia przysługuje zażalenie. Czy od zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego o oddaleniu zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego w przedmiocie zabezpieczenia można się odwołać? Czy jest ono prawomocne? Zgodnie z art. 394 kodeksu postępowania cywilnego Zażalenie do sądu drugiej instancji przysługuje na postanowienia sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia sądu pierwszej instancji i zarządzenia przewodniczącego, których przedmiotem jest: zwrot pozwu, odmowa odrzucenia pozwu, przekazanie sprawy sądowi równorzędnemu lub niższemu albo podjęcie postępowania w innym trybie; odmowa zwolnienia od kosztów sądowych lub cofnięcie takiego zwolnienia oraz odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie; oddalenie opozycji przeciwko wstąpieniu interwenienta ubocznego oraz niedopuszczenie interwenienta do udziału w sprawie wskutek uwzględnienia opozycji; rygor natychmiastowej wykonalności; wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia do czasu rozstrzygnięcia skargi o wznowienie postępowania; stwierdzenie prawomocności orzeczenia; skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka oraz odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia; zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania; odmowa uzasadnienia orzeczenia oraz jego doręczenia; sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; zwrot kosztów, określenie zasad ponoszenia przez strony kosztów procesu, wymiar opłaty, zwrot opłaty lub zaliczki, obciążenie kosztami sądowymi, jeżeli strona nie składa środka zaskarżenia co do istoty sprawy, koszty przyznane w nakazie zapłaty, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz wynagrodzenie biegłego, mediatora i należności świadka; oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; zatwierdzenie ugody zawartej przed mediatorem; odrzucenie zażalenia; odrzucenie skargi na orzeczenie referendarza sądowego. Powyższy katalog jest katalogiem zamkniętym. Na postanowienie Sądu Okręgowego o oddaleniu zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego w przedmiocie zabezpieczenia odwołać się nie można. Od powyższego postanowienia nie można wnieść środka odwoławczego lub innego środka zaskarżenia, dlatego też jest ono prawomocne. Zażalenie jest środkiem odwoławczym, który przysługuje od postanowień sądu, które nie rozstrzygają co do istoty sprawy. Regułą jest, że zaskarżalne są wszystkie postanowienia kończące postępowanie w sprawie. Postanowienia są orzeczeniami sądu w postępowaniu procesowym, wydawanymi w sprawach pobocznych. Nie rozstrzygają one sprawy co do istoty sprawy. Funkcję tę pełnią wyroki oraz nakazy ile środkiem odwoławczym od wyroków będzie apelacja, o tyle postanowienia sądu są zaskarżane zażaleniem. Kiedy można wnieść zażalenieZgodnie z art. 394 Kodeksu postępowania cywilnego zażalenia wnosi się do sądu drugiej instancji na postanowienia sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w takiego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, będzie postanowienia o odrzuceniu odróżnić odrzucenie pozwu od oddalenia. To drugie jest rozstrzygnięciem co do istoty sprawy, a sąd orzeka w formie wyroku lub nakazu zapłaty. Oddalając powództwo sąd nie uznaje roszczeń powoda za uzasadnione. Z kolei odrzucenie jest orzeczenie nie orzekającym co do istoty sprawy i jest wydawane w formie postanowienia. Odrzucając pozew sąd wskazuje, iż z określonych przyczyn nie jest możliwe prowadzenie postępowania i zakończenie go merytorycznym rozstrzygnięciem. Sąd odrzuci pozew jeżeli stwierdzi, że o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku lub została już prawomocnie tej podstawie będzie zaskarżalne zażaleniem również postanowienie o umorzeniu postępowania .Zobacz również serwis: W sądzie Postanowienia nie kończące postępowaniaOprócz wszystkich postanowień kończących postępowanie w sprawie zażalenie może być wniesione również od określonych postanowień, które nie kończą postępowania w sprawie. To samo dotyczy również zarządzeń takich postanowień wymienia art. 394 Kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z tym przepisem zażalenie można wnieść na orzeczenia w przedmiocie odmowy odrzucenia wniosku, nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności, skazanie świadka na grzywnę, czy też zawieszenie postępowania i odmowę podjęcia zawieszonego również:

zażalenie od postanowienia sądu rejonowego